Ana içeriğe atla

ah cavidan!




ah Cavidan!
ulaşamıyorum vakitsiz serpilen kavakların boyuna
kaldıramıyorum kollarımı ki bi dalından tutayım bari
uzunca bir uykuya dalmışım da fareler kemirmiş beni sanki
bereler içinde bakıyorum göğe süzülen kavakların namertliğine
düzelecek miyim, dönecek miyim senden öncesine peki?
bilmiyorum Cavidan, ah Cavidan!
ben bilemem ki, ben ne bilirim ki hem.
daha ne kadar yükselir bu kavaklar, bir fikrin var mı? göğün sınırı nerdedir peki?
sus, sus Cavidan, dudakların yorulmasın, nefesin bana değmesin sus!
yanıtsız bırak farelere yem olmuş avare aklımı.
durulmuyor parelenen yerlerimin kaşıntısı, fayda etmiyor derime bastığım tuzlar
kuduz bir it gibi yerlerde sürünüyorum,
bekliyorum, evet başka çarem yok bekliyorum o köpüğün ağzımdan çıkmasını
çıkmıyor Cavidan, çıkmayacak da biliyorsun.
ah Cavidan!
söndüremiyorum hararetini kestiğin dalların, demlikler çürüdü artık kaynamaktan.
bitkinim çok, hem de çok
çöküyorum ölü yaprakların üstüne.
bir şeyler fısıldıyorlar:
-kavaklara güvenme
-güvenmem, diyorum Cavidan.
ah Cavidan!

Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

leyla'ya

gergefte bir kumaş düşün behçet abi öyleydi, buğdayın bile kıskandığı teni, gemlik’te topladığımız kara zeytinler var ya hani öyleydi işte, etimi delip içime işleyen gözleri. öyle güzel bakıyordu ki be behçet abi, yüreğimi bir daha toparlayamayacak gibi oluyordum. ah o dudakları var ya uzun uzun kırmızı rujunu sürdüğü, öpmeye dahi kıyamazdım ki behçet abi! yakışır mıydı hem benim pürüzlü dudaklarım onun ruhu kadar ince dudaklarına. o değil de! kıvırcık saçları havalanıyor ya rüzgarda, bir telaşla düzeltmeye çalışıyor hani işte o zaman behçet abi, tam o anda bütün rüzgarları karşıma alasım geliyor! behçet abi, ne yapacağım şimdi? kıyamam ki bakmaya eskimiş gözlerimle ona. olur mu hiç tutmak elini nasırlı parmaklarımla? hem nasıl derim için için öldürdüğünü beni. behçet abi! ben şimdi bu alemde hangi deliğe koyayım kendimi?
Yorum Gönder
Devamı

kanatsız serpiliş

kaldırım taşlarına dağıldı ekmek kırıntıları savruldu serpilen gururun peşinden, şiddetli bir rüzgarla fahri bir yüreğin omuzlarında asılı kaldı o an tüm fırıncılar izleyedurdu halk, insanın en derininden kopan ekmekli fırtınayı bir serçe… serçeler dolandı akbaba misali ayak basamayacakları çaputun üzerinde dört değil beş döndü gözler nur simalı kafirin gergef derisinde Ferdi bir kişilik çıktı yüz katlı binanın en tepesine Hezarfen bile direnememişti, onun kanatsız serpilişine.
Yorum Gönder
Devamı

Zelzele

Yedi odalı konağı dolaşıp kendime ait bir yer bulamamıştım. Ahşabı kurtlu parkelerin gıcırdayan seslerinde saklıydı belki de aitliğim. Tutuksuz aklımın sahipsizliği ise o yedi odanın gıcırdayan kurtlu parkelerine ışık vermeyen pencerelerin pervazında kül olmuştu. İki ayaklı masanın şekilsizliğine şekil olmaya kalkışmıştı bedenim. Görkemli kapının mührünü kıran heybetli bir gerçekliğin sesi yankılandı rutubetli tavanlarda. İşaret parmağımın bütün eklemleri titreşti içerde oluşan akustik ile beraber. Paldır ve Küldür o an ilk kez yan yana gelmişlerdi filoloji evreninde, Sanki Kürdili hicazkardan Nihavend makamına bir taksim çınladı udun tellerinde. Perdeli şarkılar perdesiz konağın kalu beladan kalma avizelerinden yıldızlara seslendi. Kırmızı mührün pinçikleri, titreşen eklemlerimin deryasına dayanamayıp Boğaz'ın fitoplanktonuna yem olmuştu. Mavi balık kırmızı mührün yemliğine dayanamayıp konağın tuvaletinde can buldu. Katıksız bir kaos başladı güneşsiz olamayan ağaçların aras...
Yorum Gönder
Devamı